نوشتن.. چیده مان واژه 67

گاهی بهانه می خواهی آنقدر بنویسی که کلمات ذهنت تمام شود.. و بی بهانه نوشتن را قدر بدانی که مثل گوش های شنوایی است که بی توقع تو را می شنوند..
 این نوشتن ها شاید جاده افکارت را طویل کند و مسیری شود برای دیگری اما.. این فقط بخشی از منفعت نوشتن است..
 و بدانیم که افکارمان را نباید رها کنیم که ما را به هر سویی ببرند.. آنها سربازان زیستن ما باید باشند..

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"