چیده مان واژه 86 - دستان دنیایی من

گاهی میان سکوت پرهیاهو درونم به این می‌اندیشم که در ثانیه آخرم آن هنگام که دستانم را از خود برون می‌نهم چشمی هست که به دستانم خیر برساند و جانم را به آرامش رساند؟!
و این ندای درونم است که پاسخ می‌دهد: من در بیرون خود دستانی دارم که دستگیر دستان از خود بیرون مانده دیگران است... من شاید همین باشم و روزی دستگیر دل خودم در واپسین لحظه‌های نفس کشیدن هوای تو...


"یادداشت‌های ناتمام، الف_ر"
۱۴۰۰.۰۱.۱۵