چیده مان واژه 55 - خدا خواه

یک وقتایی دلم میخواد خودخواه ترین و طمع کار ترین آدم روی زمین بشم...
اونقدر خودخواه که نه نسل گذشته رو ببینم و نه نسل آینده رو
----------
شنیدین تا صحبت از محیط زیست میشه ، اول اشاره میشه به گذشتگان .. چه از حیث خدماتی که کردند و چه از حیث آسیب هایی که زدند..
بعد حالا که خودمون در نظر بگیریم .. دوباره به ما گفته میشه که باید آسیب هایی از جنس گذشتگان را به محیط زیست نزنیم و به فکر آیندگان باشیم...
حالا من میپرسم.. مگه ما قیامت نداریم؟ مگه ظهور منجی نداریم؟ مگه زمان اینا مشخص شده؟
خب پس میخوام از بعد خودخواهانه خودم بگم...
گذشتگان آسیب زدند باید اون دنیا پاسخ خالق بدهند.. موجب آبادانی شدند خوش به حالشون..
اما آیندگان... بدانید.. با صدای رسا میگویم که بشنوید..
من خودخواهانه میگویم بخاطر خدایم.. که خالق همه چیز است به محیط زیست آسیب نمیزنم... نه بخاطر شما.. شما آینده ای که نمیدانم قرار است باشید یا نه...
اما قیامت وعده داده شده خدای من هست.. و من نمیخواهم بخاطر آب ، خاک ، درخت ، و.... سلامت زمین شرمنده اش باشم و بی پاسخ در مقابل سوالاتش... میخواهم سرم را بالا بگیرم و بگویم بخاطر لبخند تو خدای خوبم سعی کردم شریف باشم حتی در مقابل محیط زیستی که برایم خلق کردی...
من دوست دارم اینگونه خودخواه باشم و خدا خواه... 
------------------------------
شاید اینگونه کمتر غر بزنیم که به ما چه..

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"

طرز نگاه به مسائل - هدیه

پس از 11 سال زوجی صاحب فرزند پسری شدند. آن دو عاشق هم بودند و پسرشان را بسیار دوست داشتند. فرزندشان حدوداً دو ساله بود که روزی مرد بطری باز یک دارو را در وسط آشپزخانه مشاهده کرد و چون برای رسیدن به محل کار دیرش شده بود به همسرش گفت که درب بطری را ببندد و آنرا در قفسه قرار دهد. مادر پر مشغله موضوع را به کل فراموش کرد.

پسر بچه کوچک بطری را دید و رنگ آن توجهش را جلب کرد به سمتش رفت و همه آنرا خورد. او دچار مسمومیت شدید شد و به زمین افتاد. مادرش سریع او را به بیمارستان رساند ولی شدت مسمومیت به حدی بود که آن کودک جان سپرد. مادر بهت زده شد و بسیار از اینکه با شوهرش مواجه شود وحشت داشت.

وقتی شوهر پریشان حال به بیمارستان آمد و دید که فرزندش از دنیا رفته رو به همسرش کرد و فقط سه کلمه بزبان آورد.

فکر میکنید آن سه کلمه چه بودند؟

شوهر فقط گفت: "عزیزم دوستت دارم!"

عکس العمل کاملاً غیر منتظره شوهر یک رفتار فراکُنشی بود. کودک مرده بود و برگشتنش به زندگی محال. هیچ نکته ای برای خطا کار دانستن مادر وجود نداشت. بعلاوه اگر او وقت میگذاشت و خودش بطری را سرجایش قرار می داد، آن اتفاق نمی افتاد. هیچ دلیلی برای مقصر دانستن وجود ندارد. مادر نیز تنها فرزندش را از دست داده و تنها چیزی که در آن لحظه نیاز داشت دلداری و همدردی از طرف شوهرش بود. آن همان چیزی بود که شوهرش به وی داد.

گاهی اوقات ما وقتمان را برای یافتن مقصر و مسئول یک رخداد صرف می کنیم، چه در روابط، چه محل کار یا افرادی که می شناسیم و فراموش می کنیم کمی ملایمت و تعادل برای حمایت از روابط انسانی باید داشته باشیم. در نهایت، آیا نباید بخشیدن کسی که دوستش داریم آسان ترین کار ممکن در دنیا باشد؟ داشته هایتان را گرامی بدارید. غم ها، دردها و رنجهایتان را با نبخشیدن دوچندان نکنید.

اگر هرکسی می توانست با این نوع طرز فکر به زندگی بنگرد، مشکلات بسیار کمتری در دنیا وجود می داشت.

البته این ناشی از یک عشق عمیق هم هست..

خوبی کردن

همیشه زمان برای محبت نداریم...

دیگر نمیدانم ... بمان

تو می روی و دل ز دست می رود
مرو که با تو هر چه هست می رود

                                              "هوشنگ ابتهاج"

عکس هم زیباست هم پر از حرف

چیده مان واژه 54 - زندگی - مرگ - زندگی

مرگ و زندگی میتواند برای هر کسی تعریف خودش را داشته باشد...
گاهی مرگ یعنی فنا کامل..
گاهی مرگ یعنی تولد..
گاهی مرگ یعنی رشد...
گاهی مرگ یعنی رسیدن...
گاهی مرگ یعنی دور شدن...
گاهی مرگ یعنی....
و همین گاهی گفتن ها با تعابیر مختلف برای زندگی وجود دارد..
همه اینها برمیگردد به اینکه هر فرد چگونه درک کرده باشد مرگ و زندگی را...
همه ما در طول چشیدن زندگی، مرگ را هم جرعه ای مینوشیم...
و گاهی آنقدر بد در این گذار، عمر را هزینه میکنیم... که دائما" در حال نوشیدن مرگ هستیم...
ما در طول زندگی این دنیاییمان... در این سکانس و پلان هایی که در این لوکیشن داریم گاهی آنقدر مرگ را تجربه میکنیم که خودمان هم نمی فهمیم...
مرگ احساس هایمان.. مرگ مهربانی هایمان.. مرگ گذشت هایمان...مرگ دوست داشتن هایمان... مرگ خوب بودنمان... و ...
و چگونه این همه مرگ را تاب می آوریم و ادعا میکنیم زنده ایم هم خودش نوعی مرگ است ، آن هم مرگ ادراکی...

خلاصه اینکه مرگ و زندگی یا زندگی و مرگ و یا زندگی + اندکی مرگ و یا هر چیز دیگر... وجود دارد.اندکی بیشتر مهربان باشیم جای دوری نمی رود.

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"

چیده مان واژه 53 - پدر و مادر

ی وقتایی توی دنیا از نداشته هامون اذیت میشیم و بخاطر داشته هامون شاکر نیستیم پیش خدا...

ی وقتایی غرق داشته ها میشیم و یادمون میره که یک روزی نخواهیم داشت...

خلاصه بین داشتن و نداشتن درگیریم.. و یادمون میره مالک حقیقی اوست...

اوست که متولد میکند و میمیراند... اوست که حیات می بخشد و ممات ...

روز پدر را پشت سر گذاشتیم و پیش تر از آن روز مادر را... دو نعمت که فرشته های الهی هستن که خدا برای ما در دنیا مقدر فرموده و حق به گردن ما دارند بسیار...

اگر بنا باشد که نباشند.. غم ما را فراخواهد گرفت و از اندوه نبودنشان سخت آسیب خواهیم دید...

اما به نظرم همه ما انسانها امده ایم که بهم کمک کنیم برای رسیدن به تعالی... و پدر و مادر خود خود تعالی بخشی انسان هستند... آنها واسطه بودن ما هستن و حتما ما را به سعادت خواهند رساند... و سعادت آن زمانی است که قدم بگذاری به دیار باقی و خدایت را راضی از خود ببینی... و رضایت خدا غایت رضایتی است که از پدر و مادر به واسطه کمال فرزندی خود به دست می آوری....

همه ما مسافریم در این دنیا.. و خدا کند که فرشته های زندگیمان از ما راضی باشند .. چه آنانی که هستند کنار ما و لذت بودن و نفس کشیدنشان را میبریم.. و چه آنهایی که جسمشان را به خاک داده اند و با جانشان در ما جاری هستن..

عاقبت بخیری تنها چیزی است که حال دل و جان ما را خوب میکند... و این قشنگترین دعا فرشته های زندگی ماست..

خدا نگهدار این فرشته ها باشد..

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"

چیده مان واژه 52 - هنوز مینویسم.. فصل نو

شروع فصلی نو و دمیده شدن عمری دوباره در جان طبیعت...

مجالی دیگر برای رویش و باروری در این خلقت خارق العاده الهی(طبیعت)..

عبور از زمستان ، سردی و رخوت و در خویش فرو رفتن ... و رسیدن به فصل شکوفایی ، جوشش و رویش..

بهار با شکوفه های سفید و زیبایش بیانگر امکان آغازی دوباره و تصمیمی سازنده است.

چونان روزگارانی که متولد شده ایم میتوانیم زلال بشویم.. رشد کنیم و تعالی را تجربه نماییم.

تولد و رویش و رشد و تعالی بخشی از تغییر فصل زندگی است.

فصلی که هر سال به لطف ایزد در زندگی همه ما وجود دارد و خود را به ما می نمایاند و فرصت را به ما میدهد تا اندیشه کنیم و دوباره دوباره و دوباره اله عالمین را درک کنیم و برای او و فقط او بندگی کنیم.

اینکه رنگ برگ درختان تغییر میکند شاید برایمان ترجمان گذر عمر باشد .. یا عمیقتر شاید به معنای اجازه بالندگی و بازیابی دوباره انسانیت...

اگر رنگ برگ درختی میتواند چنان عمیق معنا شود که ذهن را تلنگری قوی باشد، چرا گذر ثاینه ثانیه عمر ما برایمان تلنگری نباشد..

از فصل نو شروع کردیم و به عمر رسیدیم.. خدا کند که این تغییر فصل ها برایتان گذر عمر بی بها نباشد بلکه تمام ثانیه های عمرتان زمینه ساز رسیدن به جاودانگی ابدی باشد...

و این فصل و این نوشتار ادامه خواهد یافت اگر عمر به دنیا باشد و بقایی در کلام نویسنده..

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"

--------------------------------------------------

پی نوشت: هنوز مینویسم.. بهار 1395

چیده مان واژه 51 - آرزوی شهادت

اینکه آرزوی شهادت دارم یعنی مرگ ساده را نمیخواهم..

امروز دوست عزیزی رو دیدم که به اضطرار شرایط به دیدارش رفتم اما انتهایش هم نشینی و گپی شیرین و پر از آرامش بود.

رفته بود به جنوب (مناطق جنگی)، جایی که دوست دارم به آنجا سفر کنم و نقطه به نقطه آن را حس و درک کنم.

بودن در کنار این دوست برایم پر از عطر شهادت بود.. او آنقدر عاشق شهداست و آنقدر در مسیرشان گام برمیدارد که حتی به نظرم مرگ عادی برای او تقدیر نشده است.. نمیدونم این احساس من است..

او موجب شد که به زیارت قبور شهدا هم رفتم... و چقدر وقتی از حال و هوای شهدا میشنوی.. و بعدش قبرشان را لمس میکنی جنس دلت و لرزشی که به جانت می افتد متفاوت است.. و این یعنی درک با شناخت بیشتر..

دلم شهادت میخواهد.. و امروز که مسیر آن هموار است .. نمیدانم آیا در زندگیم برایم شهادت مقدر میشود یا نه...

امروز چشمانم به خاک متبرک به قدم های شهدا روشن شد و دلم بی قرار.. فقط دعا میکنم که خدا به حرمت شهدا و نیکان و صالحانش من را در مسیر شهادت قرار دهد و برای ترک این دنیای فانی توفیق و روزیم را شهادت گرداند.

بارالها مرا با مرگی عادی به سوی خودت نبر.. اللهم ارزقنا توفیق شهادة فی سبیلک..

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"

----------------------------------------------

پی نوشت : التماس دعا اول برای ظهور حضرت حجت.. و بعد شهادت من..

چیده مان واژه 50 - وجدان

بعضی وقتا آدمهایی وارد زندگی ما میشوند که خواهان بودنشان از قبل بودی... منظور از خواستن ، خواستن اون شخصیت و شاکله ی انسانی است...

بعضی وقتها آدمهایی را از زندگی ات کنار میگذاری که فکر میکنی با نبودنشان و دور شدنشان قلبت از حرکت خواهد ایستاد.

ولی اگر در هر دوی اینها نگاهت به خواست و عملکرد خدا باشد چنان برایت مسیر را عوض میکند که خودت هم باورت نمیشود دور شدنها را تحمل کردی و خواستن ها را در زندگیت می بینی...

در زندگی همه ما هستند کسانی که خودشان آمدند و خودشان رفتند... اینکه در این آمدن و رفتن ها چه بر سر ما آوردند و چه بر سر روحمان آمد شاید خیلی برایشان مهم نباشد که بی هوا رفتن...

اینجا تنها چیزی که میماند همان وجدان است و باید آدمها را به وجدانشان سپرد و این وجدان روزی آنها را به حساب خواهد کشید و عجیب حساب پس دادن به وجدان کار سختی است...

آی آدمهایی که بی هوا آمدید و بی هوا رفتید... هوای انسانیت و وجدان شما را رها نخواهد کرد و روزی باید پاسخ بدهید برای رفتارتان و عملکردتان و خودبینی هایتان...

گاهی که فکر میکنم به مولایم علی علیه السلام و فرزندان پاک و مطهرش... می بینم آنها هم در سکوتشان و مهرشان در برابر تلخی ها.... آدمها را به وادی پاسخ دادن به وجدانشان وارد میکردند... که نتیجه اش جز شیفتگی به همراه شرمندگی و تغییر برای فرد مقابل نبود... شرمنده از کار ناخوبش... شیفته رفتار مناسبی که دید و تغییر برای بهتر شدن...

هرگز در مقابل آدمهایی که بی هوا رفتن گلایه نکنید.... هرگز در مقابل آدمهایی که معرفت را بلد نیستن گلایه نکنید... هرگز در مقابل آدمهایی که نامهربانی میکنن در مقابل مهربانی، گلایه نکنید... هرگز از بدی ها و نامهربانی های دیگران دلگیر نشوید... آنها که چنین هستند باید دلگیر باشند که نتوانستند خوبی ها را ببینند و در کنار خوبی ها آرامش را حس کنند... آنها گرفتار وجدانشان خواهند شد و سخت باید پاسخ بدهند... سخت....

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"

---------------------------------------------------------------------

پی نوشت: به وجدانتان رجوع کنید و اگر هنوز زمان برای تغییر و بازگشت به خوبی هست، برگردید.