ی وقتایی توی دنیا از نداشته هامون اذیت میشیم و بخاطر داشته هامون شاکر نیستیم پیش خدا...
ی وقتایی غرق داشته ها میشیم و یادمون میره که یک روزی نخواهیم داشت...
خلاصه بین داشتن و نداشتن درگیریم.. و یادمون میره مالک حقیقی اوست...
اوست که متولد میکند و میمیراند... اوست که حیات می بخشد و ممات ...
روز پدر را پشت سر گذاشتیم و پیش تر از آن روز مادر را... دو نعمت که فرشته های الهی هستن که خدا برای ما در دنیا مقدر فرموده و حق به گردن ما دارند بسیار...
اگر بنا باشد که نباشند.. غم ما را فراخواهد گرفت و از اندوه نبودنشان سخت آسیب خواهیم دید...
اما به نظرم همه ما انسانها امده ایم که بهم کمک کنیم برای رسیدن به تعالی... و پدر و مادر خود خود تعالی بخشی انسان هستند... آنها واسطه بودن ما هستن و حتما ما را به سعادت خواهند رساند... و سعادت آن زمانی است که قدم بگذاری به دیار باقی و خدایت را راضی از خود ببینی... و رضایت خدا غایت رضایتی است که از پدر و مادر به واسطه کمال فرزندی خود به دست می آوری....
همه ما مسافریم در این دنیا.. و خدا کند که فرشته های زندگیمان از ما راضی باشند .. چه آنانی که هستند کنار ما و لذت بودن و نفس کشیدنشان را میبریم.. و چه آنهایی که جسمشان را به خاک داده اند و با جانشان در ما جاری هستن..
عاقبت بخیری تنها چیزی است که حال دل و جان ما را خوب میکند... و این قشنگترین دعا فرشته های زندگی ماست..
خدا نگهدار این فرشته ها باشد..
"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"
- ۱ نظر
- ۰۴ ارديبهشت ۹۵ ، ۰۱:۱۶
