غریبتر ز من تویی...
ولی غریبه نیستی...
تو سالها به قلب من رسیده ای...
به شعر با تو راحتم...
به دل با تو محرمم...
تو جان و قلب من شدی... چگونه بسپارمت به خاطرات؟!...
تو خاطر تمام خاطرات من...
تو بهترین بهار قلب پر خزان من...
همیشه دوست دارمت...
-------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت : ضربان قلب من، تپش قلب نماز تو شده...
"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"
فصل فصل شکفتن اقاقی ها بود و التماس چشمانت چه غوغا میکرد...
خیره بودم به نگاه مهربانت و التماس عاشقانه ای به روزی که باشی برای نیست های من...
افق خیره کننده ترین نقطه دید من از کرامت تو بود...
و خطی ممتد که نگاهم را به نگاهت اتصال میداد...
عبور ثانیه ای از بودن تو بود... و جاودانه ماندن در جانم اتفاق همیشه من بود...
کنارم باش لحظه به لحظه... که تنفسم عمیق باشد و ممتد .. و زندگی جریان بی توقف برای هر دوی ما...
امروز تو را دوباره در خودم متولد می بینم و من بزرگترین شگفتی عالم خواهم بود وقتی تو میلادت در من باشد...
حدیث عشق باشد و فرجام نکو برای ما...
حدیث دوست داشتن و فرجام نیکو برای ما...
حدیث زندگی...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت : باشد تمام عمرم حاصل عاشقانه هایم...
"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"
آدم است دیگر...
گاهی دلش میخواهد بخندد به رویاهای بی امان در سرش...
به تلخی های دور و برش...
به شادی های نهان در قلبش..
به لبخندهای ساده اما پر عشق آدمهای اطرافش...
میخندیم اما نه به حال هم... اگر چنین کنیم زخمه ای عمیق به جان زندگیمان میزنیم...
سبز بودن لحظه های شاد زندگی ... نشانه حیات واقعی انسان است...
و تیرگی اندیشه های نافرجام... جلوه ی تباهی لحظه های تمسخر یکدیگر است...
در جلوه سعادت خویش به اندازه یک گوشه لبخند کنار دلت... یک گوشه اشک شوق کنار چشمت... شاد میخواهمت...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
پی نوشت : ما با هم میخندیم و با هم گریه میکنیم... میخندیم به لحظه های غفلت و شتابمان و گریه میکنیم به حال دل های شکسته شده در همان لحظه های شاد...
لبخندت تمام شاد بودن من را ترجمه میکند.
"یادداشت های ناتمام، الف - ر"
ما در هر دوره از زندگی، از کودکی تا کهنسالی به اشکال متفاوت و حتی مشابهی مورد قضاوت قرار می‌گیریم.
نباید فراموش کنیم که افراد دارای نفوذ در زندگی ما متفاوت هستند، مثلا در دوران کودکی، مادر؛ در دوران مدرسه، معلم‌ها؛ در دوران نوجوانی، گروه‌های همسال؛ در دوره جوانی، پدر و برادران و خواهران؛ در دوران بالاتر استادان دانشگاه و روسای مشاغلی که بر عهده می‌گیریم بر زندگی ما تاثیر دارند و در تمام این دوران خانواده، دوستان و اطرافیان و در دوران بالاتر همسر و خانواده همسر و خلاصه افراد گوناگونی طی دوران زندگی روی ما اثر می‌گذارند و حتی در دورانی فرزندان‌مان ما را مورد نقد قرار میدهند. از سوی دیگر رشد تفکرات و اندیشه‌های هر فرد در دوران مختلف زندگی دارای فراز و نشیب‌های متعدد است و حتی گاهی تفکرات و اندیشه‌های او شکل متضاد به خود می‌گیرد. این عوامل در کنار عوامل متعدد خانوادگی و اجتماعی دیگر به این منجر میشود که هر لحظه در معرض قضاوتی متفاوت با قضاوت قبل و بعد از آن قرار بگیریم.
نقل یک داستان تامل برانگیز
الکی مثلا" ... پ ن پ ....
حکایت عجیبی است این رواج طنز هایی که به سرعت نور در فضای مجازی پر میشوند... و افکار فعال و آماده را در این سمت و سو حرکت میدهند.
این که شادی و شور و هیجان و نشاط لازمه حیات انسانی است ... این که جوان هم نیاز به شیطنت های کودکانه دارد... قبول.
اما این طنز های به ظاهر ساده در حال آسیب به فرهنگ و اندیشه هاست..
بار معنایی کلمات و تاثیرات آنها غیر قابل چشم پوشی است.
سیاست کشور ، فرهنگ کشور، دیدگاههای مذهبی و دینی مردم در همین بازی با واژه ها و طنز ها به بازی گرفته میشود..
فرهنگ غنی و اصیل ایرانی که مملو از حماسه و لطافت و طنز های درست و به جا بود.. امروز افکار جوانانش با جملات پوچ و گذرا پر میشود.
جای بسی تعجب است که چرا فرهیختگان و اهالی قلم راه چاره ای برای قطع این ریل نابودی فرهنگ ندارن... و بعضا با سکوت ، نظاره گر این مسیر هستن...
این ره نیاز به اهالی قلم قدر دارد، تا اندیشه های نو و زلال و مبتکر ، سمت و سویی درست بگیرن، و البته نیاز به اراده و عزمی بسیار قوی از سوی جوانان سرزمینم و فرهیختگان دارد.
با هر جریانی همراه نشویم و قبل همسفری، نسبت به مقصد آن بیاندیشیم...
"یادداشت های ناتمام - الف - ر"
انگار حتما باید آسمان به زمین بیاید یا باید اتفاق خاصی بیفتد ؛ مثلا معجزه ای رخ دهد که از زندگی لذت ببریم.
گاهی آنقدر در روزمرگی غرق می شویم که فراموشمان می شود ساده ترین داشته های ما شاید آرزوی فرد دیگری باشد.
ما از امر و نهی پدر کلافه باشیم و دیگری در آرزوی شنیدن صدای پدرش.
ما از باب میل نبودن غذا به جان مادرمان غر بزنیم و دیگری در حسرت صدا کردن نامش و شنیدن جواب.
صدای زنگ تلفن از خواب بعد از ظهر بیدارمان کند و ما از بدخواب شدن بنالیم و دیگری تشنه ی شنیدن صدای آشنا از پشت گوشی تلفن است.
همیشه شاکی هستیم انگار …
از گرما می نالیم. از سرما فرار می کنیم. در جمع از شلوغی کلافه می شویم و در خلوت ، از تنهایی بغض می کنیم.
تمام هفته منتظر رسیدن روز تعطیل هستیم و آخر هفته هم بی حوصلگی مان را گردن غروب جمعه می اندازیم.
شاید بهتر باشد گاهی فکر کنیم تمام زندگیمان معجزه است.
همین که می خوابیم ، بیدار می شویم ، نفس می کشیم.
همین که خورشید طلوع می کند ، مهتاب می تابد ، باران بی منت می بارد و هنوز می شود کسی را دوست داشت.
تمام این ها بهانه ی ساده ای است برای یک لبخند !
چرا مهربانی یادمان رفت
خوب است به چند سوال پاسخ بدهیم:
اینکه ما هر روز چقدر به عزیزانمان عشق می ورزیم؟
اینکه ما هر روز چقدر به عزیزانمان محبت می کنیم؟
اینکه ما هر روز چقدر به عزیزانمان توجه می کنیم؟
آخرین بار کی در آغوششان گرفتیم؟ و اخرین باری که به آنها گفتیم دوستشان داریم؟
آیا تاکنون گفتیم به آنها که همیشه و در همه حال در کنارشان هستیم؟
چند بار شده است که ناگهانی حالشان را بپرسیم؟
و به آنها ناگهانی بگوییم دوستشان داریم؟
آیا غرق در محبت کردیم عزیزانمان را؟ که امروز از بی مهریشان و بی معرفتیشان گلایه داریم؟
و هزاران سوال دیگر......
ما میتوانیم خوشبخت زندگی کنیم بی آنکه دنیایمان را پول بسازد.
از محبت های کوچک دریغ نکنیم که آغازی است برای از دست دادنهای بزرگ.....
همیشه به دنبال روزهایی هستیم که به نگاهمان وسعت بخشد، غافل از آنکه نگاهمان وسعت بخش روزهایمان است.....
همیشه به دنبال اتفاقی هستیم که روزهایمان را ویژه بگذرانیم، اما غافل از آنکه نگاه وبژه ، اتفاق ویژه هر روزمان را رقم می زند.....
لا تَزولُ قَدَما عَبدٍ یَومَ القیامَةِ حَتّى یُساَ لَ عَن اَربَعٍ عَن عُمُرِهِ فیما اَفناهُ وَ عَن شَبابِهِ فیما اَبلاهُ وَ عَن مالِهِ مِن اَینَ اَ کتَسَبَهُ وَ فیما اَ نفَقَهُ وَ عَن حُبِّنا اَهلَ البَیتِ
انسان، در روز قیامت، قدم از قدم برنمى دارد، مگر آن که از چهار چیز پرسیده مى شود: از عمرش که چگونه گذرانده است، از جوانى اش که چگونه سپرى کرده، از ثروتش که از کجا به دست آورده و چگونه خرج کرده است و از دوستى ما اهل بیت [پیامبر صلى الله علیه و آله].
امالی(صدوق) ص39 - خصال ج1 ، ص 253، ح125
"یادداشت های ناتمام - الف - ر"
