با هزاران امید آمده است...

خوش به حال کسی که در صحنت ، زیر باران اسیر خواهد شد . .
دارم از دوری تو می میرم ، دعوتم کن که دیر خواهد شد . .

از کُمِیت و فَرزدَق و دِعبِل ، تا همین شاعران امروزی
هر عزیزی که شاعرت باشد ، شاعری بی نظیر خواهد شد . .

پادشاهان همیشه محتاجت ، مهربانی برای تو عادت
هر گدایی که خادمت باشد ، در دو عالم امیر خواهد شد . .

چشم هایت نهایت دریاست ، بس که جذابی و تماشایی
روبروی نگاه آبی تو ، آسمان سر به زیر خواهد شد . .

با هزاران امید آمده است ، تا بخواند غزل برای دلت
اگر او را تو اعتنا نکنی ، شاعری گوشه گیر خواهد شد . . .

بیش از این در توان شاعر نیست ، باید اما دوباره بنویسم
آن امامی که عاشق شعر است ، مگر از شعر سیر خواهد شد . .

آدمهای عجیبی هستیم...

برای ماهی
با سه ثانیه حافظه
تُنگ و دریا یکی ست!
دست من و شما درد نکند
که دل ِ تنگ آدم ها را
با یک عمر حافظه
توی تُنگ می اندازیم
و برای ماهی ها دل می سوزانیم!

 

"مهدیه لطیفی"

از کتاب: برف روی خط استوا

اینم حرفیه ... لبخند

مرا به ذهنت نه،
به دلت بسپار!
من
از گم شدن
در جاهای شلوغ
می‌ترسم…

 

"مژگان عباسلو"

اولین شماره مجله کتابدار 2.0

با تبریک، روز عید ولایت امیرالمومنین علیه السلام، اولین شماره مجله ی کتابدار 2.0 با یاری خداوند و همت دوستان جوان گروه Librarian 2.0 بصورت آنلاین و PDF منتشر شد.

از اینکه با نظرات و مطالب ارزشمند خود ما را در اهداف عالیه ی مجله یاری می کنید، بسیار سپاسگزاریم.

نسخه آنلاین:

http://lib2mag.ir

نسخه PDF اولین شماره کتابدار 2.0 :

دانلود

قصه های امیرعلی

نام کتاب: قصه های امیر علی
نام نویسنده: امیر علی نبویان

برای معرفی بیشتر کتاب به لینک زیر مراجعه گردد..

کلیک کنید

باش... حتی ... همینقدر... دور...

همین که هستی

همین که در سرای دلم راه میروی

همین که گاهی پناه واژه هایم میشوی

کافیست برای آرامشم ....!

باش حتی همین قدر دور....

وقتی راه....

وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز. و دویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند. دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زود باشی، دیر. و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی.

 

من راه رفتن را از یک سنگ آموختم ، دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت. بادها از رفتن به من چیزی نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند! پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند. پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند! اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می شناخت و کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می فهمید و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز بسیار می دانست! آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت. وقتی رفتن آموختی ، دویدن بیاموز. ودویدن که آموختی ، پرواز را. راه رفتن بیاموز زیرا هر روز باید از خودت تا خدا گام برداری. دویدن بیاموز زیرا چه بهتر که از خودت تا خدا بدوی. و پرواز را یادبگیر زیرا باید روزی از خودت تا خدا پر بزنی.

 

"عرفان نظرآهاری"

یا لطیف...

هزار و یک اسم داری و من از آن همه اسم «لطیف» تو را دوست تر دارم که یاد ابر و ابریشم و عشق می افتم. خوب یادم هست از بهشت که آمدم، تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم. بس که لطیف بودم، توی مشت دنیا جا نمی شدم. اما زمین تیره بود، کدر بود، سفت بود و سخت. دامنم به سختی اش گرفت ودستم به تیرگی اش آغشته شد. و من هر روز قطره قطره تیره تر شدم و ذره ذره سخت تر.

من سنگ شدم و سد و دیوار. دیگر نور از من نمی گذرد، دیگر آب از من عبور نمی کند، روح در من روان نیست و جان جریان ندارد.
حالا تنها یادگاری ام از بهشت و از لطافتش، چند قطره اشک است که گوشه ی دلم پنهانش کرده ام، گریه نمی کنم تا تمام نشود، می ترسم بعد از آن از چشم هایم سنگ ریزه ببارد.
یا لطیف! این رسم دنیاست که اشک، سنگ ریزه شود و روح، سنگ و صخره؟ این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه شرحه شود؟ 
وقتی تیره ایم، وقتی سراپا کدریم به چشم می آییم و دیده می شویم، اما لطافت هر چیز که از حد بگذرد، ناپدید می شود.
یا لطیف! کاشکی دوباره، تنها مشتی از لطافتت را به من می بخشیدی تا من می چکدیم و می وزیدم و ناپدید می شدم، مثل هوا که ناپدید است، مثل خودت که ناپیدایی ...

یا لطیف! مشتی، تنها مشتی از لطافتت را به من ببخش ...

 

"عرفان نظر آهاری"

 

از کتاب: در سینه ات نهنگی می تپد

جستجو در گوگل - مهندس صنایع

توانایی جستجو در گوگل نه یک استعداد ذاتی است و نه مجموعه ای از قوانین صرفا ساختاریافته و اکتسابی، بلکه هنریست در ترکیب این قوانین. از طرفی یک مهندس صنایع، کار فکری می کند، اما کارمند نیست. مهندسی می کند، اما فقط مهندس نیست. مدیریت می کند، اما فقط مدیر نیست. مهندس صنایع کارآفرین است و مهندسی صنایع، خلاقیت و نوآوری. مهندسی صنایع علمی است که باید آن را هنرمندانه بکار گرفت، فنی است که باید آن را با ذوق در آمیخت و هنریست که باید آن را علمی آموخت.

 این کتاب هنر گوگل را با هنر مهندسی صنایع ترکیب می­کند.

نام کتاب: کاربرد گوگل و کتابخانه دیجیتال در مهندسی صنایع

نام نویسنده: ابوالفضل کاظمی، علی‌رضا مجیدیان

توضیحات: چاپ اول 1389

ناشر: جهاد دانشگاهی (دانشگاه صنعتی امیرکبیر) (انتشارات)

موضوع: گوگل، مهندسی صنایع، منابع شبکه کامپیوتری، راهنماها

شابک: 9789642100937

تعداد صفحه: 246

 

لینک خرید..

حرمت زودتر از کعبه مرا حاجی کرد...

بهر حاجات اگر دست دعا برخیزد

دلبری هست به هر حال به پا برخیزد

لطف آقای خراسان ز همه بیشتر است

هر زمان از دلِ پُر درد صدا برخیزد

آه در سینه ی عشاق به هم مرتبطند

وقت نقاره زدن  ناله ی ما برخیزد

جرأتش نیست کسی حرف جهنم بزند

گر پیِ کار ِ گنهکار ز جا برخیزد

زائر آن است که در کوی تو اُتراق کند

آنکه در عرش نشسته ست چرا برخیزد؟

تا به دستِ کرم تو به نوایی نرسد

از سر ِ راه محال است گدا برخیزد

بر سر خاکم اگر آهوی تو گریه کند

از تمام جگرم بانگ رضا برخیزد

حرمت زودتر از کعبه مرا حاجی کرد

حج ما آخر ذی القعده به پا برخیزد

 

   "علی اکبر لطیفیان"