چیده مان واژه 46 - سفر باید کرد

در این شهر بخت خویش چه با لبخند چه با اشک عمر میگذرد...

نه دریایی است طغیان گر و نه رودی جاری و رونده...

عمر قطره ای است بی قرار وصال...

عمر سفری است برای رسیدن به مقصد ...

و مسافرانش روح و جسم...

با همه مانع ها و گذرها عمر میگذرد ...

و ما در این سفر پر فراز و نشیب به مقصدی خواهیم رسید...

اما آیا سر منزل مقصود در همین طی طریق ما هست یا نه؟

باید سفر کرد و خود را به مقصدی رساند که برای رسیدن به آن آماده ای...

کوله ات را پر کن از هر آنچه که در مقصد برایت آرامش می آورد..

سفر باید کرد... و به مقصد اندیشید... ما مسافران دائم السفر هستیم..

سفر از تلخی به خوشی ها...

از رنج ها به شادی ها...

از تنهایی ها به وصال...

ما خواهیم رسید... و مقصد برای ما تزیین میشود...

این که در آن مقصد لبخند ببینیم یا چهره ای فروگرفته... کوله بار ماست که مشخص می کند...

سفر باید کرد....

"یادداشت های ناتمام ، الف - ر"